دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 367

1 دل آمد و دی به گوش جان گفت ای نام تو این که می‌نتان گفت

2 درنده آنک گفت پیدا سوزنده آنک در نهان گفت

3 چه عذر و بهانه دارد ای جان آن کس که ز بی‌نشان نشان گفت

4 گل داند و بلبل معربد رازی که میان گلستان گفت

5 آن کس نه که از طریق تحصیل آموخت ز بانگ بلبلان گفت

6 صیادی تیر غمزه‌ها را آن ابروهای چون کمان گفت

7 صد گونه زبان زمین برآورد در پاسخ آن چه آسمان گفت

8 ای عاشق آسمان قرین شو با او که حدیث نردبان گفت

9 زان شاهد خانگی نشان کو هر کس سخنی ز خاندان گفت

10 کو شعشعه‌های قرص خورشید هر سایه نشین ز سایه بان گفت

11 با این همه گوش و هوش مستست زان چند سخن که این زبان گفت

12 چون یافت زبان دو سه قراضه مشغول شد و به ترک کان گفت

13 وز ننگ قراضه جان عاشق ترک بازار و این دکان گفت

14 در گوشم گفت عشق بس کن خاموش کنم چو او چنان گفت