آهوی از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 39

1 آهوی را کرد صیادی شکار اندر آخر کردش آن بی‌زینهار

2 آخری را پر ز گاوان و خران حبس آهو کرد چون استمگران

3 آهو از وحشت به هر سو می‌گریخت او به پیش آن خران شب کاه ریخت

4 از مجاعت و اشتها هر گاو و خر کاه را می‌خورد خوشتر از شکر

5 گاه آهو می‌رمید از سو به سو گه ز دود و گرد که می‌تافت رو

6 هرکرا با ضد خود بگذاشتند آن عقوبت را چو مرگ انگاشتند

7 تا سلیمان گفت که آن هدهد اگر هجر را عذری نگوید معتبر

8 بکشمش یا خود دهم او را عذاب یک عذاب سخت بیرون از حساب

9 هان کدامست آن عذاب این معتمد در قفس بودن به غیر جنس خود

10 زین بدن اندر عذابی ای بشر مرغ روحت بسته با جنسی دگر

11 روح بازست و طبایع زاغها دارد از زاغان و چغدان داغها

12 او بمانده در میانشان زارزار هم‌چو بوبکری به شهر سبزوار