ای دیو هوس رفته ترا در از اهلی شیرازی رباعی 165

1 دل اگر زغم خروشد چه غم از خروش اورا که فغان دردمندان نرسد بگوش اورا

2 دل من زنوش آن لب نرسد بکام هرگز مگر از کسی که داد این لب همچو نوش اورا

1 ز قامت تو چگویم که فتنها برخاست قیامت است که در روزگار ما برخاست

2 اگر صفا طلبی کام دل مجوی که یار چو در کنار نشست از میان صفا برخاست

1 کوثر کجا و لعل روان بخش او کجا سرچشمه حیات کجا آب جو کجا

2 هر کو نشد لاله جگر خون از آن غزال از وادی محبت او یافت بو کجا