درویش توان بکهنه رختی بودن از اهلی شیرازی رباعی 517

1 گرچه لب تشنه ز غم عاشق دلسوخته است سینه چون غم به صد چاک و دهان دوخته است

2 گرنه آن ماه جبین می طلبد دل به چراغ شمع رخساره برای چه برافروخته است

1 دلا خراب مکن نقش بت پرستی را چو گرد باد فروپیچ گرد هستی را

2 دم مسیح و حیات خضر بما نرسد غنیمتی شمر ای دوست وقت مستی را

1 ساقی غم این پیر کهنسال بپرس وز خسته دلان به شکر اقبال بپرس

2 ای مطرب جان عود تو همدرد منست دستی برگ او نه و احوال بپرس