صد هزاران آفرین جان آفرین از امیرخسرو دهلوی غزل 1

1 صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را کافرید از آب و گل سروی چو تو چالاک را

2 تلخ می گویی و من می بینمت از دور و بس زهر کی آید فرو، گر ننگرم تریاک را

3 غنچه دل ته به ته بی گلرخان خونست از آنک بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

4 چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

5 چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک کرد تر دامن رخت این چشمهای پاک را

6 گر به کویت خاک گردم نیست غم، لیکن غم است کز سر کویت بخواهد باد برد این خاک را

7 شهسوارا، عیب فتراک است صید چون منی گاه بستن عذرخواهی کن ز من فتراک را

8 چون دلم زو چاک شد، ای پندگو، راضی نیم از رگ جان خود ار دوزی در این دل چاک را

9 چشمه عمرست و خلقی در پیش، حیفی قویست آشنایی با چنان دریا، چنین خاشاک را

10 ناله جانسوز خسرو کو به دلها شعله زد رحمتی ناموخت آن سنگین دل ناباک را