با گدا خلق کن، دست سخایی درم است از واعظ قزوینی غزل 144

1 نوروز گشت و هر رگ ابری بهار را دست نوازشیست بسر روزگار را

2 از بسکه داده باد صبا برگ گل بآب هر موج گشته شاخ گلی جویبار را

1 غمی در دل کند ماتم سرا صحرا و گلشن را غبار دیده شام تیره سازد روز روشن را

2 ز خرج مال ای منعم، کسی نقصان نمی بیند جوی بر باد دادن، کم نسازد قدر خرمن را

1 لوح دنیا از خط مهر و محبت ساده است ساده تر لوح کسی کو دل بدنیا داده است

2 داغ یاران، محنت دنیا، نفاق همدمان جمله اسباب گذشتن از جهان آماده است