خنک آن باد که برخاک خراسان از خواجوی کرمانی غزل 276

1 خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد خاصه برگلشن آن سرو خرامان گذرد

2 واجب آنست که از حال گدا یاد کنند هر که بر طرف سراپردهٔ سلطان گذرد

3 بلبل دلشده را مژده رساند ز بهار باد شبگیر چو بر صحن گلستان گذرد

4 که رساند ز دل خستهٔ جمعی پیغام جز نسیمی که برآن زلف پریشان گذرد

5 هیچ در خاطر یوسف گذرد کز غم هجر چه بلا بر سر محنت کش کنعان گذرد

6 خضر بر حال سکندر مگرش رحم آید گر دگر بر لب سرچشمهٔ حیوان گذرد

7 عمر شیرین گذرانیم به تلخی لیکن نبود عمر که بی صحبت جانان گذرد

8 قصهٔ آن نتوان گفت مگر روز وصال هر چه برخسته دلان درشب هجران گذرد

9 پیش طوفان سرشکم ز حیا آب شود ابر گرینده که بر ساحل عمان گذرد

10 بگذشت آن مه و جان با دل ریشم می‌گفت بنگر این عمر گرامی که بدینسان گذرد

11 حاجی از کعبه کجا روی بتابد خواجو گر همه بادیه بر خار مغیلان گذرد