1 با داده قناعت کن و با داد بزی در بند تکلف مشو، آزاد بزی
2 در به ز خودی نظر مکن، غصه مخور در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی
1 مهتران جهان همه مردند مرگ را سر همه فرو کردند
2 زیر خاک اندرون شدند آنان که همه کوشکها برآوردند
1 به دور عدل تو در زیر چرخ مینایی چنان گریخت ز دهر دو رنگ، رنگ فتور
2 که باز شانه کند همچو باد سنبل را به نیش چنگل خون ریز تارک عصفور
1 رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت
2 زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت
1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار