بیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1412

1 بیا هر کس که می خواهد که تا با وی گرو بندم که سنگ خاره جان گیرد بپیوند خداوندم

2 همی‌گفتم به گل روزی زهی خندان قلاوزی مرا گل گفت می دانی تو باری کز چه می خندم

3 خیال شاه خوش خویم تبسم کرد در رویم چنین شد نسل بر نسلم چنین فرزند فرزندم

4 شه من گفت هر مسکین که عمرش نیست من عمرم بدین وعده من مسکین امید از عمر برکندم

5 دل من بانگ بر من زد چه باشد قدر عمری خود چه منت می نهی بر من تو خود چندی و من چندم

6 شهی کز لطف می آید اگر منت نهد شاید که چاهی پرحدث بودی منت از زر درآگندم

7 کمر نابسته در خدمت مرا تاج خرد داد او تو خود اندیشه کن با خود چه بخشد گر بپیوندم

8 یقول العشق لی سرا تنافس و اغتنم برا و لا تفجر و لا تهجر و الا تبتئس تندم

9 همه شاهان غلامان را به خرسندی ثنا گفته همه خشم خداوندی بر من این که خرسندم

10 مضی فی صحوتی یومی و فاض السکر فی قومی فاسرع و اسقنی خمرا حمیرا تشبه العندم

11 بیا درده یکی جامی پر از شادی و آرامی که بنمایم سرانجامی چو مخموران بپرسندم

12 میازارید از خویم که من بسیار می گویم جهانی طوطیان دارم اگر بسیار شد قندم