بیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1888

1 بیا بوسه به چند است از آن لعل مثمن اگر بوسه به جانی است فریضه است خریدن

2 چو آن بوسه پاک است نه اندرخور خاک است شوم جان مجرد برون آیم از این تن

3 مرا بحر صفا گفت که کامی نرسد مفت گر آن گوهر با توست صدف را هله بشکن

4 پی بوسه گل را که فر بخشد مل را جهانی است زبان‌ها برون کرده چو سوسن

5 غلط گر همه شاهید چو مریخ و چو ماهید هلا بوسه مخواهید از آن دلبر توسن

6 درآ ای مه آفاق که روزن بگشادم شبی بر رخ من تاب لبی بر لب من زن

7 دَرِ گفت فروبند و گشا روزن دل را ز مه بوسه نیابید مگر از ره روزن