رخ بخون سرخ کند دیده گریان از اهلی شیرازی غزل 1119

1 رخ بخون سرخ کند دیده گریان خودم نا بدین رنگ شماری ز شهیدان خودم

2 میل جانبخشی عیسی نکنم بی لب تو بلکه در هجر تو بیزار هم از جان خودم

3 چکنم گر نکنم ناله چو مرغان قفس مرغ مهجورم و مشتاق گلستان خودم

4 تا کی از گریه دلم ریش شود هم تو مگر مرهمی لطف کنی از لب خندان خودم

5 گر سرم گوی کنی باد فدای سر تو گو بچوگان که مران از سر میدان خودم

6 دوستان جمع و من آشفته ز دست دل خود از که نالم من مسکین که پریشان خودم

7 همه حیران جمال تو و من چون اهلی زنده چون مانده ام از هجر تو حیران خودم