ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2396

1 ای پاک از آب و از گل پایی در این گلم نه بی‌دست و دل شدستم دستی بر این دلم نه

2 من آب تیره گشته در راه خیره گشته از ره مرا برون بر در صدر منزلم نه

3 کارم ز پیچ زلفت شوریده گشت و مشکل شوریده زلف خود را بر کار مشکلم نه

4 هر حاصلی که دارم بی‌حاصلی است بی‌تو سیلاب عشق خود را بر کار و حاصلم نه

5 خواهی که گرد شمعم پروانه روح باشد زان آتشی که داری بر شمع قابلم نه

6 چون رشته تبم من با صد گره ز زلفت همچون گره زمانی بر زلف سلسلم نه

7 از چشم توست جانا پرسحر چاه بابل سحری بکن حلالی در چاه بابلم نه

8 گفتی الست زان دم حاصل شده‌ست جانم تعویذ کن بلی را بر جان حاملم نه

9 کی باشد آن زمانی کان ابر را برانی گویی بیا و رخ را بر ماه کاملم نه

10 ای شمس حق تبریز ار مقبل است جانم اقبال وصل خود را بر جان مقبلم نه