خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر از خیام رباعی 105

1 ای دوست حقیقت شنواز من سخنی با باده لعل باش و با سیم تنی

2 کانکس که جهان کرد فراغت دارد از سبلت چون تویی و ریش چو منی

1 لب بر لب کوزه بردم از غایت آز، تا زو طلبم واسطهٔ عمرِ دراز،

2 لب بر لب من نهاد و می‌گفت به راز: می خور، که بدین جهان نمی‌آیی باز!

1 دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود غم خوردن بیهوده نمی‌دارد سود

2 پر کن قدح می به کفم درنه زود تا باز خورم که بودنی‌ها همه بود

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه