چو باده خوری مزن به بیهوده از اهلی شیرازی رباعی 421

1 ما عاشقیم و روی بتان قبله گاه ماست بر جرم عاشقی همه عالم گواه ماست

2 از شوخی نظر دل ما خون بریخت هر بد که کرد دیده ما پیش راه ماست

1 گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت دامنی از دامن گل پاک تر می بایدت

2 گر امید وصل باشد در قیامت دور نیست ایکه عاشق میشوی صبر اینقدر می بایدت

1 منه بخاک ره ای یوسف آن کف پا را قدم بدیده ما نه عزیز کن ما را

2 تو شمع مجلسی از باده گر شوی سر گرم جگر کباب کنی عاشقان شیدا را