نمود چاک گریبان تنت که از اهلی شیرازی غزل 142

1 نمود چاک گریبان تنت که نسترن است تو یوسفی و گواه تو چاک پیرهن است

2 حریف شاهد و ساقی کجا بود زاهد میان خضر و مسیحانه جای اهرمن است

3 سبو بیار که آبی بر آتش بزنم که آتشی عجب امروز در نهاد من است

4 تو سر عشق چه دانی خموش شو واعظ سخن دراز مکن درس عشق یک سخن است

5 ز غصه چاک زدن جامه تا بکی اهلی گذار جامه دریدن، که نوبت کفن است