چو زلفش فتنه شد بر جان، از امیرخسرو دهلوی غزل 453

1 چو زلفش فتنه شد بر جان، دلم آباد کی ماند غم هجران ز حد بیرون، درونم شاد کی ماند

2 مکن عیب، ار بنالد جان چو نقد تن همه بردی کسی کش خانه غارت گشت بی فریاد کی ماند

3 ملامت بیهده ست آزادگان را بر سر کویت کسی کان روی بیند از بلا آزاد کی ماند

4 دلی داری که دردی نازموده ست از بلا هرگز من ار چه درد خود گویم، بران دل یاد کی ماند

5 خرابی هاست بر جان من از دست خیال تو چو سلطان تیغ کین برداشت، ملک آباد کی ماند

6 در آن دم کز کرشمه ناز در سر می کند شیرین صبوری در دل شوریده فرهاد کی ماند

7 به قلاشی و رسوایی چه جای طعن بر خسرو؟ چو عشق افتاد در سر، عقل را بنیاد کی ماند