1 چو نام مستیِ نرگس به بزم باغ برآمد ز خاک لالهٔ رعنا به کف ایاغ برآمد

2 ندید نرگس صاحب نظر ز روی لطافت نظیر روی تو چندان که گرد باغ برآمد

3 کمند شب رو زلف تو پر دل است از آن رو به دزدیِ دل عشّاق با چراغ برآمد

4 ز بس که سوخت ز رشک نسیم سنبل زلفت بنفشه را به چمن دود از دماغ برآمد

5 به هرکجا که ز سوز درون خویش خیالی دهن گشاد چو شمعش ز دل فُراغ برآمد