عاشق از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 629

1 عاشق چو منی باید می‌سوزد و می‌سازد ور نی مثل کودک تا کعب همی‌بازد

2 مه رو چو تویی باید ای ماه غلام تو تا بر همه مه رویان می‌چربد و می‌نازد

3 عاشق چو منی باید کز مستی و بی‌خویشی با خلق نپیوندد با خویش نپردازد

4 فارس چو تویی باید ای شاه سوار من کز وهم و گمان زان سو می‌راند و می‌تازد

5 عشق آب حیات آمد برهاندت از مردن ای شاه که او خود را در عشق دراندازد

6 چون شاخ زرست این جان می‌کش به خودش می‌دان چندان که کشش بیند سوی تو همی‌یازد

7 باری دل و جان من مستست در آن معدن هر روز چو نوعشقان فرهنگ نو آغازد

8 چون چنگ شوی از غم خم داده وانگه او در بر کشدت شیرین بی‌واسطه بنوازد

9 آن آهوی مفتونش چون تازه شود خونش آن شیر بدان آهو در میمنه بگرازد

10 شمس الحق تبریزی بر شمس فلک روزی باشد که طراز نو شعشاع تو بطرازد