چو کوفت کاروان از ادیب الممالک فراهانی مقطع 227

1 چو کوفت کاروان بلاطبل اصلا شد بر فلک زکاخ شرف بانک الرحیل

2 زآوای کوس ایتهالنفس ارجعی افتاد شور و ولوله در عترت خلیل

3 فرخ رخی ز آل علی مهتری سترگ صافی دلی زبیت صفی سیدی جلیل

4 «عبدالله بن عبدالباقی » که فکرتش شد فضل را مربی و فرهنگ را دلیل

5 کلکش درخت طوبی و دفتر جمال حور خویش بهشت خرم و طبعش چو سلسبیل

6 نثرش ستاره ریخته بر اطلس سپهر نظمش فکنده موج برخسار رود نیل

7 در حل مشکلات قوافی بارتجال زد هودج عروس معانی بپشت پیل

8 بس خامه اش بکوثر دانش در آشنا برده سبق ز قادمه پر جبرئیل

9 اندر سرود شعر تخلص امیر داشت کاندر سخن نبود امیری چو او نبیل

10 روز دوشنبه نیمه شعبان برات خلد بگرفت و شد بدار بقا سالک سبیل

11 شد خانه کمال زهجران او خراب شد پیکر کلام ز فقدان او علیل

12 فکرت عقیم و هوش مشوش هنر غریب دانش یتیم و عقل پریشان ادب ذلیل

13 دستار برگرفت ز سوگش خطیب چرخ وز ماتمش دبیر فلک جامه زد بنیل

14 جستم ز بحر طبع «امیری » بالتماس تاریخ سال رحلت آن میر بی عدیل

15 گفتا یکی نخست رقم کن «بصحن خلد» ز آن پس نگار «شد بلب جوی سلسبیل »