چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2852

1 چو یقین شده‌ست دل را که تو جان جان جانی بگشا در عنایت که ستون صد جهانی

2 چو فراق گشت سرکش بزنی تو گردنش خوش به قصاص عاشقانت که تو صارم زمانی

3 چو وصال گشت لاغر تو بپرورش به ساغر همه چیز را به پیشت خورشی است رایگانی

4 به حمل رسید آخر به سعادت آفتابت که جهان پیر یابد ز تو تابش جوانی

5 چه سماع‌هاست در جان چه قرابه‌های ریزان که به گوش می‌رسد زان دف و بربط و اغانی

6 چه پر است این گلستان ز دم هزاردستان که ز های و هوی مستان تو می از قدح ندانی

7 همه شاخه‌ها شکفته ملکان قدح گرفته همگان ز خویش رفته به شراب آسمانی

8 برسان سلام جانم تو بدان شهان ولیکن تو کسی به هش نیابی که سلامشان رسانی

9 پشه نیز باده خورده سر و ریش یاوه کرده نمرود را به دشنه ز وجود کرده فانی

10 چو به پشه این رساند تو بگو به پیل چه دهد چه کنم به شرح ناید می جام لامکانی

11 ز شراب جان پذیرش سگ کهف شیرگیرش که به گرد غار مستان نکند به جز شبانی

12 چو سگی چنین ز خود شد تو ببین که شیر شرزه چو وفا کند چه یابد ز رحیق آن اوانی

13 تبریز مشرقی شد به طلوع شمس دینی که از او رسد شرارت به کواکب معانی