چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 232

1 چو عشق را تو ندانی بپرس از شب‌ها بپرس از رخ زرد و ز خشکی لب‌ها

2 چنان که آب حکایت کند ز اختر و ماه ز عقل و روح حکایت کنند قالب‌ها

3 هزار گونه ادب جان ز عشق آموزد که آن ادب نتوان یافتن ز مکتب‌ها

4 میان صد کس عاشق چنان بدید بود که بر فلک مه تابان میان کوکب‌ها

5 خرد نداند و حیران شود ز مذهب عشق اگر چه واقف باشد ز جمله مذهب‌ها

6 خضردلی که ز آب حیات عشق چشید کساد شد بر آن کس زلال مشرب‌ها

7 به باغ رنجه مشو در درون عاشق بین دمشق و غوطه و گلزارها و نیرب‌ها

8 دمشق چه که بهشتی پر از فرشته و حور عقول خیره در آن چهره‌ها و غبغب‌ها

9 نه از نبیذ لذیذش شکوفه‌ها و خمار نه از حلاوت حلواش دمل و تب‌ها

10 ز شاه تا به گدا در کشاکش طمعند به عشق بازرهد جان ز طمع و مطلب‌ها

11 چه فخر باشد مر عشق را ز مشتریان چه پشت باشد مر شیر را ز ثعلب‌ها

12 فراز نخل جهان پخته‌ای نمی‌یابم که کند شد همه دندانم از مذنب‌ها

13 به پر عشق بپر در هوا و بر گردون چو آفتاب منزه ز جمله مرکب‌ها

14 نه وحشتی دل عشاق را چو مفردها نه خوف قطع و جداییست چون مرکب‌ها

15 عنایتش بگزیدست از پی جان‌ها مسببش بخریدست از مسبب‌ها

16 وکیل عشق درآمد به صدر قاضی کاب که تا دلش برمد از قضا و از گب‌ها

17 زهی جهان و زهی نظم نادر و ترتیب هزار شور درافکند در مرتب‌ها

18 گدای عشق شمر هر چه در جهان طربیست که عشق چون زر کانست و آن مذهب‌ها

19 سلبت قلبی یا عشق خدعه و دها کذبت حاشا لکن ملاحه و بها

20 ارید ذکرک یا عشق شاکرا لکن و لهت فیک و شوشت فکرتی و نها

21 به صد هزار لغت گر مدیح عشق کنم فزونترست جمالش ز جمله دب‌ها