چو دریا شور در جانم میفکن از عطار نیشابوری غزل 657

1 چو دریا شور در جانم میفکن ز سودا در بیابانم میفکن

2 چو پر پشهٔ وصلت ندیدم به پای پیل هجرانم میفکن

3 به دست خویش در پای خودم کش به دست و پای دورانم میفکن

4 به دشواری به دست آید چو من کس چنین از دست آسانم میفکن

5 اگر از تشنگی چون شمع مردم به سیرابی طوفانم میفکن

6 به چشم او کز ابروی کمان کش به دل در تیر مژگانم میفکن

7 زره چون در نمی‌پوشیم از زلف میان تیربارانم میفکن

8 چو پیچ و تاب در زلف تو زیباست به جان تو که در جانم میفکن

9 چو پایم نیست با چوگان زلفت چو گویی پیش چوگانم میفکن

10 چو من جمعیت از زلف تو دارم چو زلف خود پریشانم میفکن

11 خط آوردی و جان می‌خواهی از من ز خط خود به دیوانم میفکن

12 چو شد خاک رهت عطار حیران به خاک راه حیرانم میفکن