1 چو ماه روزه از اوج سما شد ز نور روزه دوران بی ضیا شد

2 بر ابروی هلال عید بنگر هلال ابروم از من جدا شد

3 ازان آبی که بگذشت از سر خم پیاله با صراحی آشنا شد

4 مرا کاب دو چشم از سرگذشته ست عجب بنگر که گل باد صبا شد

5 گلش را سبزه نارسته گیا رست چنان مردم مگر مردم گیا شد

6 ازان محراب ابرو یاد کردم نمازی چند نیز از من قضا شد

7 مگر مجنون شناسد، حال من چیست؟ که در هجران لیلی مبتلا شد

8 همه گل می دمد از دیده در چشم خیال روی او ما را بلا شد

9 در آب دیده سرگردان چه مانده ست؟ مگر سنگین دل من آشنا شد

10 دو چشم خسرو از باریدن در کف شاهنشه باران عطا شد