چو آفتاب مِی از مشرقِ پیاله از حافظ شیرازی غزل 234

1 چو آفتاب مِی از مشرقِ پیاله برآید ز باغِ عارِضِ ساقی هزار لاله برآید

2 نسیم در سرِ گُل بشکند کُلالهٔ سنبل چو از میانِ چمن بویِ آن کُلاله برآید

3 حکایتِ شبِ هجران نه آن حکایتِ حالیست که شَمِّه‌ای ز بَیانش به صد رساله برآید

4 ز گِردِ خوانِ نگونِ فلک طمع نتوان داشت که بی مَلالتِ صد غُصه، یک نَواله برآید

5 به سعیِ خود نتوان بُرد پِی به گوهرِ مقصود خیال باشد کاین کار بی حواله برآید

6 گرت چو نوحِ نبی صبر هست در غمِ طوفان بلا بگردد و کامِ هزارساله برآید

7 نسیمِ زلفِ تو چون بگذرد به تربتِ حافظ ز خاکِ کالبدش صد هزار لاله برآید