چو دادی مژده این نعمتم از امیرخسرو دهلوی غزل 1258

1 چو دادی مژده این نعمتم کت روی بنمایم رها کن کز کف پای تو زنگ دیده بزدایم

2 به پات ار دیده سایم، زنده گردم، لیک کشت آنم کز این خون غم آلوده چگونه پات آلایم

3 ز خون دیده خود شرمسارم پیش تو، کز وی همه یاقوت قلب این نثار آن چنانم پایم

4 جهانی نرخ یک نظاره کردی در جمال خود دو عالم گر بود دستم، برین بالا بیفزایم

5 بمیرم زین هوس کاید شبی خواب و ترا بینم چو از خواب اندر آیم، هم به رویت چشم بگشایم

6 شنیدن چون توانم ذکرت از گفتار هر غیری چو گویم نام تو، خواهم زبان خود فرو خایم

7 مزن طعنه که از کویم عزیز چشمها گشتی که آخر خاک در می ریزم، این، نه سرمه می سایم

8 بباید سوختن صد بار و بازم آفرید از سر کز آنسان پاک گردم کاتشت را سوختن شایم

9 دعا این می کند خسرو که گردم خاک در کویت مگر بختم کند یاری که روزی زیر پات آیم