چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1329

1 چو زد فراق تو بر سر مرا به نیرو سنگ رسید بر سر من بعد از آن ز هر سو سنگ

2 هزار سنگ ز آفاق بر سرم آید چنان نباشد کز دست یار خوش خو سنگ

3 مرا ز مطبخ عشق خوش تو بویی بود فراق می‌زند از بخت من بر آن بو سنگ

4 ز دست تو شود آن سنگ لعل می‌دانم به امتحان به کف آور به دست خود تو سنگ

5 اگر فتد نظر لطف تو به کوه و به سنگ شود همه زر و گویند در جهان کو سنگ

6 سخای کف تو گر چربشی به کوه دهد دهد به خشک دماغان همیشه چربوسنگ

7 ز لطف گر به جهان در نظر کنی یک دم روان کند ز عرق صد فرات و صد جو سنگ

8 اگر ز آب حیات تو سنگ تر گردد حیات گیرد و مشک آکند چو آهو سنگ

9 به آبگینه این دل نظر کن از سر لطف که می طلب کند از وصل تو به جان او سنگ

10 عصای هجر تو گویی عصای موسی بود ز هر دو چشم روان کرد آب و هر دو سنگ

11 ز بخت من ز دل تو سدیست از آهن که آهن آید فرزند از زن و شو سنگ

12 کنون ز هجر زنم سنگ بر دلم لیکن بیاورید ز تبریز نزد من زو سنگ

13 ز بس که روی نهادم به سنگ در تبریز به هر طرف دهدت خود نشانه رو سنگ

14 نگردم از هوسش گر ببارد از سر خشم به سوی جان و دلم درشمار هر مو سنگ

15 ولیک از کرم بی‌نظیر شمس الدین کجاست خاک رهش را امید و مرجو سنگ

16 دعای جانم اینست که جان فدای تو باد وگر زنند همه بر سر دعاگو سنگ