چو نقاب برگشائی مه آن از عطار نیشابوری غزل 357

1 چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید ز فروغ نور رویت ز جهان فغان برآید

2 هم دورهای عالم بگذشت و کس ندانست که رخ چو آفتابت ز چه آسمان برآید

3 ز دو لعل جان‌فزایت دو جهان پر از گهر شد چو تو گوهری ندانم ز کدام کان برآید

4 دل و جان عاشقانت ز غمت به جوش آید چو ز سر سینه نامت به سر زبان برآید

5 ره عشق چون تویی را که سزد، کسی که بیخود چو فرو شود به کویت ز همه جهان برآید

6 چه ره است این که هرکس که دمی بدو فروشد نه ازو خبر بماند نه ازو نشان برآید

7 همه عمر عاشق تو شب و روز آن نکوتر که ز کفر و دین بیفتد که ز خان و مان برآید

8 ز حجاب اگر برآیی برسند خلق در تو پس از آن دم اناالحق ز جهانیان برآید

9 منم و غم تو دایم که کسی که در غم تو به تو در گریخت غمگین، ز تو شادمان برآید

10 چو غم تو هست جانا چه غمم بود که دل را غم تو به غمگساری ز میان جان برآید

11 ز پی تو جان عطار اگرش قبول باشد ز مکان خلاص یابد چو به لامکان برآید