چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 908

1 چو درد گیرد دندان تو عدو گردد زبان تو به طبیبی بگرد او گردد

2 یکی کدو ز کدوها اگر شکست آرد شکسته بند همه گرد آن کدو گردد

3 ز صد سبو چو سبوی سبوگری برد آب همیشه خاطر او گرد آن سبو گردد

4 شکستگان تویم ای حبیب و نیست عجب تو پادشاهی و لطف تو بنده جو گردد

5 به قند لطف تو کاین لطف‌ها غلام ویند که زهر از او چو شکر خوب و خوب خو گردد

6 اگر حلاوت لاحول تو به دیو رسد فرشته خو شود آن دیو و ماه رو گردد

7 عنایتت گنهی را نظر کند به رضا چو طاعت آن گنه از دل گناه شو گردد

8 پلید پاک شود مرده زنده مار عصا چو خون که در تن آهوست مشک بو گردد

9 رونده‌ای که سوی بی‌سوییش ره دادی کجا چو خاطر گمراه سو به سو گردد

10 تو جان جان جهانی و نام تو عشق است هر آنک از تو پری یافت بر علو گردد

11 خمش که هر کی دهانش ز عشق شیرین شد روا نباشد کو گرد گفت و گو گردد

12 خموش باش که آن کس که بحر جانان دید نشاید و نتواند که گرد جو گردد