چو تار چنگ کند گوشمال غم از واعظ قزوینی غزل 480

1 چو تار چنگ کند گوشمال غم سازم چو مرغ رنگ بتنگست بال پروازم

2 رسید ضعف بجایی که نارساست اگر کنند کوک بساز خموشی آوازم

3 ز بس جهان شده خالی ز دوستان صدیق فرامشی بود امروز محرم رازم

4 بشوق بال و پر افشانی فضای عدم چو گل همیشه گشاد است بال پروازم

5 بسان بید موله درین چمن واعظ ز سرفکندگی خویشتن سرافرازم