1 چو طوطی خط او پر بر آورد جهان حسن در زیر پر آورد

2 به خوش رنگی رخش عالم برافروخت ز سرسبزی خطش رنگی بر آورد

3 لب چون لعلش از چشمم گهر ریخت بر چون سیمش از رویم زر آورد

4 گل از شرم رخ او خشک لب گشت ز خشکی ای عجب دامن تر آورد

5 دهان تنگ او یارب چه چشمه است که از خنده به دریا گوهر آورد

6 سر زلفش شکار دلبری را هزاران حلقه در یکدیگر آورد

7 فلک زان چنبری آمد که زلفش فلک را نیز سر در چنبر آورد

8 فلک در پای او چون گوی می‌گشت چو چوگانش به خدمت بر سر آورد

9 چو شد عطار لالای در او ز زلفش خادمی را عنبر آورد