1 چو حرف دانه خالش، قلم مذکور می‌سازد ورق را گریه‌ام افشان چشم مور می‌سازد

2 به این نسبت که دارد آشنایی با لب لعلش نمک، با زخم من، چون مرهم کافور می‌سازد

3 اگر از لذت شهد لب خود باخبر گردد لب خود را به دندان خانه زنبور می‌سازد

4 شود از عزل طبع ظالم معزول ظالم‌تر کمان را زه گرفتن، بیشتر پرزور می‌سازد

5 سیاهی افگند تا از جوانی داغ تن ما را جهان از پیری ما، مرهم کافور می‌سازد

6 مرا واعظ همین از گوشه‌گیری خوش نمی‌آید که آخر آدمی را در جهان مشهور می‌سازد