چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2345

1 چو بی‌گاه است و باران خانه خانه صلای جمله یاران خانه خانه

2 چو جغدان چند این محروم بودن به گرداگرد ویران خانه خانه

3 ایا اصحاب روشن دل شتابید به کوری جمله کوران خانه خانه

4 ایا ای عاقل هشیار پرغم دل ما را مشوران خانه خانه

5 به نقش دیو چند این عشقبازی لقبشان کرده حوران خانه خانه

6 بدیدی دانه و خرمن ندیدی بدین حالند موران خانه خانه

7 مکن چون و چرا بگذار یارا چرا را با ستوران خانه خانه

8 در آن خانه سماع ختنه سور است ولیکن با طهوران خانه خانه

9 بنا کرده‌ست شمس الدین تبریز برای جمع عوران خانه خانه