چو دست بر سرِ زلفش زنم به از حافظ شیرازی غزل 221

1 چو دست بر سرِ زلفش زنم به تاب رَوَد ور آشتی طلبم با سرِ عِتاب رَوَد

2 چو ماهِ نو رَهِ بیچارگانِ نَظّاره زَنَد به گوشهٔ ابرو و در نقاب رود

3 شبِ شراب خرابم کُنَد به بیداری وگر به روز شکایت کنم به خواب رود

4 طریقِ عشق پرآشوب و فتنه است ای دل بیفتد آن که در این راه با شتاب رود

5 گدایی درِ جانان به سلطنت مفروش کسی ز سایهٔ این در به آفتاب رود

6 سوادِ نامهٔ مویِ سیاه چون طی شد بَیاض کم نَشَوَد گر صد انتخاب رود

7 حباب را چو فِتَد بادِ نخوت اندر سر کلاه داریَش اندر سرِ شراب رود

8 حجابِ راه تویی حافظ از میان برخیز خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود