چو دست بر سرِ زلفش زنم به از حافظ شیرازی غزل 221

1 دیدار شد میسر و بوس و کنار هم از بخت شکر دارم و از روزگار هم

2 زاهد برو که طالع اگر طالع من است جامم به دست باشد و زلف نگار هم

1 تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزردهٔ گزند مباد

2 سلامتِ همه آفاق در سلامتِ توست به هیچ عارضه شخصِ تو دردمند مباد

1 من دوستدار روی خوش و موی دلکشم مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم

2 گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟