چو دل به وصل دهم جوریار از اهلی شیرازی غزل 474

1 چو دل به وصل دهم جوریار نگذارد چو یار رحم کند روزگار نگذارد

2 کنار من فلک از گریه زان کند جیحون که آرزوی دلم در کنار نگذارد

3 تو غنچه لب چو شکفتی ز دست من رفتی چو گل شکفت کس اورا بخار نگذارد

4 سموم هجر تو خواهد که تشنه لب میرم مگر برحمت خود کردگار نگذارد

5 به بی قراری اهلی رقیب کرده قرار ولی فلک همه بر یک قرار نگذارد

6 جان بخواری کشد از سینه اهلی غم عشق همچو آن رشته که در خاک گرفتار بود