چو بشنوی سخن اهل دل مگو که از حافظ شیرازی غزل 22

1 چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست سخن شناس نه‌ای جان من، خطا این جاست

2 سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست

3 در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

4 دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب بنال، هان که از این پرده کار ما به نواست

5 مرا به کار جهان هرگز التفات نبود رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

6 نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل من خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست

7 چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم گرم به باده بشویید حق به دست شماست

8 از آن به دیرِ مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست

9 چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب که رفت عمر و هنوزم دِماغ پُر ز هواست

10 ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست