چو گلت شکفت از می عرق از از اهلی شیرازی غزل 501

1 چو گلت شکفت از می عرق از کناره سرزد ز مهت شفق برآمد ز شفق ستاره سرزد

2 بتفرج از سرکو چو برآمدی خرامان مه نو ببام گردون ز پی نظاره سرزد

3 بنما چو ماه عیدم ز کنار بام ابرو که کم از کنار بامی چو تو ماه پاره سرزد

4 ز سرشک چشم مجنون گل حسرت و ندامت نه ز گل دمید تنها که ز سنگ خاره سرزد

5 بزمین فرو ز خجلت رود آفتاب گردون مگر از کنار میدان مه من سواره سر زد

6 بکنایه گفت مستی که یکیست با تو اهلی سخن حقیقت آخر ز شراب خواره سرزد