چو ابر بر سرمردم تمام احسان از واعظ قزوینی غزل 413

1 چو ابر بر سرمردم تمام احسان باش معاش خلق جهان را تو میر سامان باش

2 چو گوهر، از گره کار هیچکس مگذر بحل آن، همه استادگی چو دندان باش

3 مخور ز سنگدلی، چون نمک بهر دل ریش بدرد هر که رسی، چاره جو درمان باش

4 کشند تا چو شکر تنگ عالمی ببرت بروی هر که گزیدت، چو پسته خندان باش

5 دهند تا بسر دیده مردمانت جای ز گرد کلفتشان، پاسبانی جو مژگان باش

6 چو کیسه چند شوی بسته گلو و شکم چو کاسه گرسنه اشتهای یاران باش

7 براین اینکه بر آری فتاده یی از گل بسر چو قطره باران بخاک غلتان باش

8 بری مگر گرو راست ز هم کیشان چو تیر صاف ازین خاک توده پران باش

9 در آن مباد نهد آرزوی دنیا پای نشسته بر در دل، روز و شب چو دربان باش

10 بجو فزونی خود، از ره کمی واعظ تلاش صد یک خود کن، هزار چندان باش!