چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 918

1 چو کارزار کند شاه روم با شمشاد چگونه گردم خرم چگونه باشم شاد

2 جهان عقل چو روم و جهان طبع چو زنگ میان هر دو فتاده‌ست کارزار و جهاد

3 شما و هر چه مراد شماست در عالم من و طریق خداوند مبدا و ایجاد

4 به اختلاف دو شمشیر نیست امن طریق که اختلاف مقرر ز شورش اضداد

5 ولیک ملک مقرر نصیبه خردست که امن و خوف نداند کلوخ و سنگ و جماد

6 چراغ عقل در این خانه نور می‌ندهد ز پیچ پیچ که دارد لهب ز یاغی باد

7 فرشته رست به علم و بهیمه رست به جهل میان دو به تنازغ بماند مردم زاد

8 گهی همی‌کشدش علم سوی علیین گهیش جهل به پستی که هر چه بادا باد

9 نشسته جان که به یک سو کند ظفر این را که تا رهم ز کشاکش شوم خوش و منقاد

10 چو نیم کاره شد این قصه چون دهان بستی ز بیم ولوله و شر و فتنه و فریاد