عافیت را بر زمین گردی از امیرخسرو دهلوی غزل 782

1 عافیت را بر زمین گردی نماند مردمی را در جان مردی نماند

2 خاک بر فرق جهان زان کز وفا در همه روی زمین گردی نماند

3 زان نمی خیزد چمن کز بهر او مرصبا را هم دم سردی نماند

4 کیمیا شد زر چنان کز رنگ او بوستان را هم گل زردی نماند

5 غصه را بر خود فروبر، خسروا چون همه درد است و همدردی نماند