سرو بر خاک ره از رشک قد یار از اهلی شیرازی غزل 318

1 سرو بر خاک ره از رشک قد یار نشست جلوه قامت او دید ز رفتار نشست

2 خاک در دیده آن رهرو بی صبر و ثبات کز ره کعبه بآزردگی خار نشست

3 تا چو صورت تهی از جان نشود قالب ما بفراغت نتوان پشت بدیوار نشست

4 حسن یوسف همه را پرده ناموس درید بس زلیخا صفتی بر سر بازار نشست

5 دوش در مجلس ما باد سحر کرد گذار شمع را گرمی بازار بیکبار نشست

6 تنم از شوق بتان هیزم آتشکده شد رشته جان همه در وصله زنار نشست

7 تو درون آی که تا جان رود از خانه تن که بسی ماند درین خانه و بسیار نشست

8 از گران باری تن جان سبکروحان رست اهلی از زحمت جان نیز سبکبار نشست