سرو من، چون سخن از لعل از اهلی شیرازی غزل 1023

1 سرو من، چون سخن از لعل چو قندت گویم بوسه یی خواهم و ترسم که بلندت گویم

2 آتش دل مگر از سینه خود آید بزبان ورنه من حال دل سوخته چندت گویم

3 میرسی خرم و خندان مگذر بهر خدا تا دعایی ز پی دفع گزندت گویم

4 بشنو از من سخنی ای دل غافل بخود آ گرچه زان کار گذشتست که پندت گویم

5 شد پسند دل اهلی ز تو دشواری غم زان قبول دل دشوار پسندت گویم

6 سر تا قدم چو شمع ز مهرش در آتشم دشمن نبیند آنچه من از دوست میکشم

7 دیوانه وار با کسم الفت نمانده است از بسکه در خیال رخ آن پریوشم

8 شیرین لبا، نصیب دل دشمن تو باد زهری که من ز تلخی عشق تو میچشم

9 فکری مرا بهر سر مویی ز زلف تست دایم من از خیال پریشان مشوشم

10 طوبی بزیر سایه من سر در آورد گر سایه بر سر افکند آن سرو دلشکم

11 اهلی اگرچه دلخوشیی روزیم نشد اینم خوشی بسست که با ناخوشی خوشم