آمد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1121

1 آمد بهار خرم و آمد رسول یار مستیم و عاشقیم و خماریم و بی‌قرار

2 ای چشم و ای چراغ روان شو به سوی باغ مگذار شاهدان چمن را در انتظار

3 اندر چمن ز غیب غریبان رسیده‌اند رو رو که قاعدست که القادم یزار

4 گل از پی قدوم تو در گلشن آمدست خار از پی لقای تو گشتست خوش عذار

5 ای سرو گوش دار که سوسن به شرح تو سر تا به سر زبان شد بر طرف جویبار

6 غنچه گره گره شد و لطفت گره گشاست از تو شکفته گردد و بر تو کند نثار

7 گویی قیامتست که برکرد سر ز خاک پوسیدگان بهمن و دی مردگان پار

8 تخمی که مرده بود کنون یافت زندگی رازی که خاک داشت کنون گشت آشکار

9 شاخی که میوه داشت همی‌نازد از نشاط بیخی که آن نداشت خجل گشت و شرمسار

10 آخر چنین شوند درختان روح نیز پیدا شود درخت نکوشاخ بختیار

11 لشکر کشیده شاه بهار و بساخت برگ اسپر گرفته یاسمن و سبزه ذوالفقار

12 گویند سر بریم فلان را جو گندنا آن را ببین معاینه در صنع کردگار

13 آری چو دررسد مدد نصرت خدا نمرود را برآید از پشه‌ای دمار