با خلق همنشین و، از ایشان از واعظ قزوینی غزل 415

1 با خلق همنشین و، از ایشان رمیده باش مضمون دلنشین ز خاطره پریده باش

2 از خود چنان مرو، که دگر رو به پس کنی از چشم خویش همچو سرشک چکیده باش

3 غافل مشو ز دشمنی خویش، یک نفس بر فرق خود، همیشه چو تیغ کشیده باش

4 از تندی ستیزه دشمن متاب روی چون خون گرم بردم خنجر دویده باش

5 واعظ ز بیم دشمنی اهل روزگار از چهره زمانه چو رنگ پریده باش