ساقی من از خمار شبانه مشوشم از اثیر اخسیکتی غزل 133

1 چون شب بآفتاب رخ شاه داد جان یک رنگ شد قبای گهر بفت آسمان

2 آئینه دار صبح برآمد به صیقلی تا رنگ شام، پنبه گرفت از دل جهان

1 نمی توان بسر سرّ روزگار رسید که خانه بسته در است و نظر شکسته کلید

2 سپید گشت چو چشم شکوفه چشم امل که در بهار فراغت گلی شکفته ندید

1 ای بر همه دشمنان مُقدم اکرمت جمال خیر مَقدم

2 خرگاه شرف زدی دگر بار بر دامن این کبود طارم