با سرو قدت چمن بسوزد از اثیر اخسیکتی غزل 54

1 با سرو قدت چمن بسوزد وز مشک خطت ختن بسوزد

2 جائی است جهان تو که آنجا شهبال عقاب ظن بسوزد

3 عشاق تو را ز شعله دل بر تن همه پیرهن بسوزد

4 هر صبح ز آه آتشینم چون صبح همه دهن بسوزد

5 در زاویه دماغ عشقت ننشسته همه وطن بسوزد

6 از تاب تو در تبم که ناچار چون دل بفروخت تن بسوزد

7 دام بکهیت بر نیاید ور خرمن صد چو من بسوزد

8 در زلف تو جان ماست ترسم کاو را رخ شعله زن بسوزد

9 کز بهر خلاص شوی هندو رسمی است که خویشتن بسوزد

10 هر کاو چو اثیر گشته توست از تف دلش کفن بسوزد