بفروز و بسوز از فرخی سیستانی دیوان اشعار 32

1 مرا، دی عاشقی گفت ای سخنور میان عاشق و معشوق بنگر

2 نگه کن تا چه باید هر دوانرا وزین دو کز تو پرسیدم بمگذر

1 چو سیر گشت سر نرگس غنوده ز خواب گل کبود فرو خفت زیر پرده آب

2 چو سرخ گل بسر اندر کشید سبز ردا نمود باغ بدان شمعهای خویش اعجاب

1 آشتی کردم با دوست پس از جنگ دراز هم بدان شرط که بامن نکند دیگر ناز

2 زانچه کرده ست پشیمان شد و عذر همه خواست عذر پذرفتم و دل در کف او دادم باز