روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد از حافظ شیرازی غزل 127

1 روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد پیشِ تو گُل، رونقِ گیاه ندارد

2 گوشهٔ ابرویِ توست منزلِ جانم خوشتر از این گوشه پادْشاه ندارد

3 تا چه کُنَد با رخِ تو دودِ دلِ من آینه دانی که تابِ آه ندارد

4 شوخیِ نرگس نگر که پیشِ تو بشکفت چشمْ دریده، ادب نگاه ندارد

5 دیدم و آن چشمِ دلْ سیه که تو داری جانبِ هیچ آشنا نگاه ندارد

6 رَطلِ گرانم ده ای مریدِ خرابات شادیِ شیخی که خانقاه ندارد

7 خون خور و خامُش نشین که آن دلِ نازک طاقتِ فریاد دادخواه ندارد

8 گو برو و آستین به خونِ جگر شوی هر که در این آستانه راه ندارد

9 نی منِ تنها کشم تَطاولِ زلفت کیست که او داغِ آن سیاه ندارد؟

10 حافظ اگر سجدهٔ تو کرد مکن عیب کافرِ عشق ای صنم گناه ندارد