صد رخنه به دل هر دمم از صد نیش است از ابوالحسن فراهانی رباعی 28

1 ای آن که تو را میل به گلزار بود دانی که چرا گل همه رخسار بود

2 یعنی که مرا مبو که معشوقان را از عاشق خویش روی در کار بود

1 من آن چه می کشم از جور چرخ مینایی گمان مبر که بود چرخ را توانایی

2 به صنف صنف خلایق معاشرت کردم چه روستایی و چه شهری و چه صحرایی

1 زیار شکوه عاشق به کفر نزدیک است بدی که صاحب روی نکو کند نیک است

2 دلم در آن خم زلفست گرچه خود دورم چه غم ز دوری راهست دل چو نزدیک است