کاسه چشم من از شوق گل رخسار از اهلی شیرازی غزل 167

1 کاسه چشم من از شوق گل رخسار دوست لاله رنک از خون دل گشت و سیاهی داغ اوست

2 از دل لیلی چو بیرون نیست مجنون یک نفس طعنه بر مجنون مزن با خویش اگر در گفتگوست

3 آرزوی خرمی هرگز نگنجد در دلم در دل تنگی که من دارم چه جای آرزوست

4 صد هزاران داغ پنهان است بر جانم زهجر بی جمالش دود داغی بر تنم هر تار موست

5 بسکه چون نار مزیده خورده یی خون مرا غیر مشتی استخوان چیزی ندارم زیر پوست

6 گه فلک می گردد ای اهلی به کینم گه بمهر نی بدشمن میتوان اورا گرفتن نی بدوست