دمید صبح مبارک طلوع، از امیرخسرو دهلوی غزل 1129

1 دمید صبح مبارک طلوع، ساقی، خیز به دلخوشی می صافی به جام روشن ریز

2 شراب و شاهد و مطرب به مجلس آر، کنون که در صبوح نشسته ست صوفی گه خیز

3 چو رفت توبه ام، ار صاف نیست، درد سیاه بیار و در کله صوفیانه من ریز

4 به درد عشق بمیرم، ولی دوا چه کنم؟ ز روی خوب میسر نمی شود پرهیز

5 ره حجاز بزن، گریه خرابی من! نشان هجر و بیابان ببر ز راه حجیز

6 پیاله ام به لب و خون چکان ز دیده من چه خوش همی خورم آن باده های خون آمیز

7 بکش مرا ز تن و از فراق باز رهان که زنده گردم ازین مردن خیال انگیز

8 مدام جرعه خود ریز بر سر خسرو ز بعد مردن و بر گور بالشش آویز